ԱՎԵՏԱՐԱՆՆ ՈՒ ՄԱՐԴԸ
Մի մարդ իրենց գյուղի տերտերին շատ անպատվելիս կլինի, քյոխվան ինչ կանի, ինչ չի անի, էս մարդը վերջ չի տալ իր արարքներին, կշարունակի պարսավել տերտերին: Մի օր քյոխվեն եկեղեցու բակում, հասարակության առաջ կսպառնա այս մարդուն և կստիպի, որ սա Ավետարանի վրա երդում ուտի: Երբ Ավետարանը կտան այդ մարդուն, սա ամենայն ջերմեռանդությամբ ավետարանը համբուրելով կերդվի, որ այլևս տեր հորը չի անպատվի:
Բոլորը երկյուղած Ավետարանի վրա երդվելու սարսափից, որ այն չի կարելի զանց առնի ասել, հավատացած էին, որ էդ մարդը էլ չի շարունակի իր արարքը: Բայց վերջինս հենց որ Ավետարանը հետ կտա, իսկույն կսկսի ավելի ուժեղ և սուր ծաղրով պարսավել տերտերին:
- Տո տնաքա´նդ, նոր Ավետարանի վրա երդվեցիր, որ էլ չպարսավես տերտերին, հիմա դարձյալ շարունակում ես, Ավետարանը քեզ չարաչար կպատժի, - բարկացած գոռում է Քյոխվան:
1938
Մանրապատումներ
Ասացող՝
Խիկար Խուրշուդյան
Գրառող՝
Ս. Խանզադյան
Վայր/ֆոնդ՝
Հին Գորիս