ՄՈԼԼԱՆ ՈՒ ՀՈՎԻՎԸ

Մի հովվի հավատարիմ շունը մի փոքր քաղաքի մոտով անցնելիս կորչում է: Հովիվը ողջ քաղաքը ման է գալիս, չի գտնում: Մին էլ տեսնում է, որ մոլլան մեչիտի գլուխը բարձրացած կանչում է հավատացյալներին դեպի մարգարեի տաճարը: Հովիվը մտածում է, որ սա քաղաքի ամենաբարձր կետն է, ես էլ գնամ ու կանչեմ, գուցե շուտ գա` ճանաչելով իմ ձայնը:Վեր է բարձրանում ու մոլլի հետևից սկսում է շանը կանչել: Մոլլան զարմացած հետ է նայում, տեսնում մի աժդահա հովիվ մհակն ուսին շանն է ձեն տալիս:Բարկանում է ու գոչում. - Սա մարգարեի տաճարն է, շու´ն, ինչ գործ ունես դու, և քո շունն այստեղ ինչ է անում, որ կանչում ես:- Մոլլա´,- պատասխանում է հովիվը, - իմ շունը մարգարեին էլ է ճանաչում, դեռ ուրիշներին էլ, նա էլ սիրում է մարգարեին, թող կանչեմ նա էլ գա այստեղ ու տանեմ հետս:Մոլլան ու հովիվը, ծագման վայր՝Գորիս, բանասաց՝ Մակիչ Մելիք-Հյուսեինյան, բանահավաք՝ Սերո Խանզադյան, գրառման ամսաթիվ՝ 1938, ՀԱԻԲԱ FF II 4932-4933:

Վեր է բարձրանում ու մոլլի հետևից սկսում է շանը կանչել: Մոլլան զարմացած հետ է նայում, տեսնում մի աժդահա հովիվ մհակն ուսին շանն է ձեն տալիս:

Բարկանում է ու գոչում. - Սա մարգարեի տաճարն է, շու´ն, ինչ գործ ունես դու, և քո շունն այստեղ ինչ է անում, որ կանչում ես:

- Մոլլա´,- պատասխանում է հովիվը, - իմ շունը մարգարեին էլ է ճանաչում, դեռ ուրիշներին էլ, նա էլ սիրում է մարգարեին, թող կանչեմ նա էլ գա այստեղ ու տանեմ հետս:

1938

Զրույցներ

Ասացող՝

Մակիչ Մելիք-Հյուսեինյան

Գրառող՝

Սերո Խանզադյան

Վայր/ֆոնդ՝

Գորիս, ՀԱԻԲԱ FF II 4932-4933